«جلسه مجمع عادی شرکت مزبور از ساعت 30/18 الی 30/22 روز سه شنبه مورخه 27/6/52 با حضور 64 نفر از سهامداران در سالن دبیرستان دخترانه رفاه واقع در کوچه مستجاب پشت ساختمان مجلس شورای ملی تشکیل شد. پس از تلاوت آیاتی از قرآن مجید به وسیله محمد صادق اسلامی مدیرعامل شرکت کارخانجات لعاب قائم، حاج مرتضی شفیق 42 ساله که در بازار تهران سه راه قزوینی ها کوچه شرق مسجد مغازه دارد، به مدت 15 دقیقه از کار هیئت مدیره قبلی تشکر نمود و حضار را به انتخاب هیئت مدیره جدید تشویق کرد و قدری در مورد اهمیت وجود این شرکت به منظور رفع نیاز مسلمین و جلوگیری از انحراف اخلاقی آنان صحبت کرد و گفت ما از شرکت فیلم بهره و سود مادی توقع نداریم و سهامی که خریداری شده جزو خیرات محسوب می شود.»
شهید اسلامی در نقل خاطراتش در این باره می گوید:
بزرگترین اشتباهی که مرتکب شدیم این بود که در سال 50 تصمیم به تجدید حیات جمعیت های مؤتلفه به شکل دیگری گرفتیم و 6 ماه فعالیت کردیم و حوزه ها را تشکیل دادیم، بعد مواجه شدیم با کشف سازمان مجاهدین خلق و چون نمود فعالیت و مبارزه آنها بسیار پرجلوه و پرسر و صدا بود، ما هم تحت الشعاع این جنجال و سر و صدا به همکاری با آنها جلب شدیم و تشکیلاتمان را متوقف کردیم و آنچه در مقدوراتمان بود از نیروی مالی و انسانی، در طبق اخلاص گذاشته به حمایت ایشان برخاستیم، بدون دقت در محتوای طرز تفکر و ایدئولوژی آنها و در سال 54 بود که متوجه شدیم آنها دارای انحراف ایدئولوژی هستند و مخلوطی از مارکسیسم و ظواهری از اسلام را انتخاب کرده اند.
با آشکار شدن ایدئولوژی انحرافی سازمان در سال 54 ، شهید اسلامی از جمله افرادی بود که از آنها جدا شد و علیرغم جو حاکم در آن دوران که شدیداً تحت تأثیر منافقین بود با آنها به مبارزه برخاست. منافقین چندین بار وی را تهدید به قتل نمودند و او با خونسردی خاص خود می خندید که اینها چقدر ناشی اند که ما را به شهادت که آرزوی بزرگمان است تهدید می کنند.
آقای احمد احمد در این باره می گوید:
"روزی دل به تنگی غروب داده بودم و در افکار مختلف غوطه می خوردم که ناگاه یاد دوست و یار قدیمی ام شهید محمد صادق اسلامی افتادم. بر آن شدم که فردا به سراغش بروم. او همچنان مدیرعامل شرکت لعاب قائم بود و در بازار نیز دفتری داشت. بازار را برای دیدن او انتخاب کردم و به سراغش رفتم.
شهید اسلامی، مرا به گرمی پذیرفت. پس از مصاحبه و احوالپرسی، جزوه تغییر مواضع ایدئولوژیک سازمان را روی میز گذاشتم و گفتم: اینها( سازمانی ها) مارکسیست شده اند. گفت: من باورم نمی شود. گفتم: ولی این واقعیت دارد. او از شهادت شریف واقفی خبر داشت ولی از تغییر مواضع بی اطلاع بود. گفت: ما چیزهایی شنیدیم، ولی فکر می کردیم که شایعه ساواک باشد. گفتم : نه شایعه نیست، عین حقیقت است. من در داخل آنها هستم و خبر دارم، اگر مرا به عنوان یک دوست قبول داری، حرفم را قبول کن.
شهید اسلامی پس از جدا شدن از سازمان با توجه به اطلاع از شیوه کار آنان دوره جدیدی از فعالیت خود را آغاز نمود: جذب نیروهای مذهبی فریب خورده. محصول تلاش او در این دوره، بازگشت عده ای از نیروهای کلیدی و ارزشگرا بود. تا جایی که گاه برای این کار به شهرستان ها سفر می نمود تا حقایق و انحرافات سازمان را برای آنها بازگو کند.
روزنامه انقلاب اسلامی به نقل قول از یکی از نمایندگان دوره اول مجلس شورای اسلامی نوشت:
وزارت بازرگانی همین طور است، در وزارت بازرگانی آقای اسلامی به عنوان وزیر پیشنهاد شده که آقای رئیس جمهور (بنی صدر) نپذیرفت. بعد وی را به عنوان معاون آنجا گذاشتند. معاونی که حق حضور در جلسات هیئت دولت، طرح لوایح و تمام وظایفی که یک وزیر انجام می دهد را دارد.
این جملات را شهید اسلامی در آخرین روزهای زندگانی اش (5/4/1360) بیان کرده بود و دو روز بعد به آن جامه عمل پوشاند. تقدیر چنین رقم خورده بود که وی به همراه دوست و مرادش شهید مظلوم بهشتی در هفتم تیر سال 1360 در انفجار دفتر مرکزی حزب جمهوری توسط منافقین کوردل به شهادت برسد.
وی در خانواده چند خصوصیت داشت: یکی اینکه اگر بستگان جمع می شدند مسائل اعتقادی- اجتماعی و سیاسی را مطرح می کرد و این را حتی از کودکی به یاد دارم و بعد هم برای بستگان جلسه ای ترتیب می داد و از بعضی روحانیون که مسئول بودند دعوت می نمود. در منزل مواقعی که با کودکان برخورد می کرد، متناسب با حال آنها رفتار داشت نه اینکه خود را بگیرد و ابا کند از شوخی و بازی با کودکان. به هیچ عنوان حاضر نبود وسیله ای تشریفاتی برای منزل خریده شود. خودش بسیار ساده و بی آلایش بود و حتی تا قبل از سرپرستی وزارت بازرگانی، از دوچرخه برای رفتن به جلسات و کار استفاده می نمود و از پرخوری و اسراف پرهیز می کرد. با رساله عملیه کاملاً آشنا بود و اکثر نزدیکان سؤالات شرعی خود را از وی می پرسیدند. بسیار صادق و راستگو بود، در انجام جلسات و قرارها بسیار منظم بود.
پس از انقلاب به دستور شهید رجایی برای موضوعی به خارج از کشور می روند. در آنجا هوا خیلی سرد بوده و ایشان فقط با یک کت و شلوار رفته بودند و دوستان وی دائم اصرار می کنند که از اینجا پالتویی بخرید ولی ایشان می گویند آیا من به عنوان مسئول بازرگانی از پول بیت المال برای خودم امکانات تهیه کنم؟
هنگامی که از طرف شهید بهشتی برای بررسی وضع آذربایجان و تبریز و هم برای این که نمایندگان را برای مجلس شناسایی کنند از طرف حزب به آذربایجان رفته بودند و مدت یک ماهی آنجا بودند یک بار ما با والده رفتیم ببینیم ایشان چکار می کنند؛ دیدیم در یک اطاق محقر و کوچکی در یک مسافرخانه با چند کتاب به سر می برند.